Slide scanner & white balance

From Europe

Δεν έχει σημασία ποιο μοντέλο έχω (Plustek 7300), αλλά το γεγονός ότι μπορώ και δίνω νέα ζωή στα παλιά μου slide.
Προ ψηφιακής εποχής, η φωτογραφία αφορούσε σχεδόν αποκλειστικά slides. Αγαπημένα μου τα Fuji Velvia 50 (το 100 ήταν χρωματικά ψυχρό), το Kodak E200 (μάλλον το πιο βολικό από ταχύτητα και από ακρίβεια χρώματος, χωρίς να είναι ψυχρό) και το Kodak 100 extra color (το φτηνό consumer, το επαγγελματικό Ε100VS δεν μου άρεσε το ίδιο).
Η εμπειρία να προβάλω τα slides μου στην mate οθόνη ήταν φανταστική. Όμως δεν είναι το ίδιο εύκολο με το να τα βλέπω στην οθόνη του υπολογιστή μου. Όλα στην ψηφιακή εποχή είναι απείρως πιο εύκολα, πιο φθηνά και η ποιότητα της εμπειρίας υψηλότατη - σαφώς ανώτερη από τα εκτυπωμένα αρνητικά.
Αποτέλεσμα: τα slide είχαν μείνει ξεχασμένα στα κουτιά εδώ και λίγα χρόνια.

Τώρα με το σχετικά ποιοτικό scanning έδωσαν νέα ζωή και μου έδωσαν την ευκαιρία να επαναπροσδιορίσω τι μου αρέσει στην φωτογραφία και τι μπορώ να βελτιώσω στις ψηφιακές μου λήψεις.
Το πιο σημαντικό είναι η ισορροπία χρώματος. Τα slides ήταν σχεδιασμένα για άπλετο ηλιακό φως μεσημεριού. Αποτέλεσμα ήταν τα χρώματα του απογεύματος να είναι πολύ πιο ζεστά. Με την ψηφιακή μου χρησιμοποιώ auto-white-balance με αποτέλεσμα να χάνεται αυτό το ζεστό χρώμα.

Φυσικά και μπορώ να αλλάξω την θερμοκρασία χρωματος και την ισορροπία του λευκού μετά την λήψη (χρησιμοποιώ GIMP για σύνθετα, Google Picasa για πιο απλά) αλλά ποτέ δεν μένω ικανοποιημένος με όποια ρύθμιση και επιστρέφω στο default. Θα δοκιμάσω πλέον να χρησιμοποιώ ως white balance το λευκό φως και θα δούμε το αποτέλεσμα.

Λονδίνο

From Europe

Μία από τις ελάχιστες αποφάσεις που έχω μετανιώσει στη ζωή μου είναι να μην κάνω μεταπτυχιακά στο εξωτερικό. Και επειδή αν είχα αποφασίσει σωστά, θα πήγαινα στην Αγγλία, αυτή η χώρα δείχνει την χαμένη μου ευκαιρία.
Το Λονδίνο είναι το κέντρο της χαμένης μου ευκαιρίας. Με κάνει να νοσταλγώ κάτι που δεν έζησα. Και επειδή δεν το έζησα το έχω εξιδανικεύσει στο νου μου.
Η εικόνα του Τάμεση με τα σύγχρονα κτίρια έχει για μένα τις αντιφάσεις της. Το "στάσιμο" ποτάμι και τα εργατικά σαπιοκάραβα, σαν να έχουν μείνει από τις περιγραφές του Dickens, με εμπνέουν. Όμως κατά κύριο λόγο, δεσπόζουν τα σύγχρονα κτίρια, τα οποία κρατούν τις αποστάσεις τους από την άποψή μου για την αισθητική. Τη φωτογραφία την έβαλα για να μου θυμίζει ότι η ομορφιά δεν βρίσκεται εκεί που διατηρώ τις εμμονές μου.

Περισσότερα για το Λονδίνο εδώ

Treviso

Πολύ κοντά στην Βενετία είναι μια μικρή πόλη, περίπου 80.000 κατοίκων - αρκετά πιο μικρή από την Πάτρα. Σε αντίθεση με την Βενετία (δες προηγούμενο post) είναι συνολικά υπέροχη. Έρχεται να διαψεύσει την εικόνα του "ψυχρού" Ιταλικού Βορρά (γενικά ισχύει - ιδίως στο Μιλάνο).
Διασχίζεται από κανάλια που απαντώνται συνεχώς στους περιπάτους της μικρής πόλης. Περιβάλλεται από ένα Βενετικό Τοίχος, το οποίο δίνει μια άλλη αίσθηση στο ιστορικό της κέντρο.
Η αρχιτεκτονική είναι ό,τι περιμένει κανείς από μία Ιταλική πόλη.

Όμως αυτό που μου άρεσε δεν χωράει στις εικόνες (ποτέ δεν ισοδυναμούν με 1000 λέξεις - άλλοτε είναι αδύνατο μια εικόνα να δώσει ό,τι και οι λέξεις, κι άλλες φορές η εικόνα είναι απερίγραπτη...)
Αυτό που με κατέκτησε στο Treviso είναι η αίσθηση οικιότητας που σου δημιουργεί. Δεν είναι η ίδια οικιότητα που αισθανόμαστε εμείς οι έλληνες στην Ρώμη. Αυτή οφείλεται στις αντικειμενικές ομοιότητες του χώρου και των ανθρώπων.
Στο Treviso αισθάνθηκα μία οικιότητα που δεν την έχω νιώσει στην Ελλάδα. Σαν όλα να ήταν πιο προσιτά. Βρέθηκα για μια μέρα και ένιωσα άνετα που πήρα παγωτό από πλανόδιο και κάθισα στα σκαλιά κεντρικού δημόσιου κτιρίου (δεν ξέρω ποιο/τι ήταν) να το απολαύσω. Αυτό το έκαναν κι άλλοι.
Ίσως το ίδιο το έχω κάνει και στην Ελλάδα, αλλά δεν ένιωσα την ίδια οικιότητα και την ίδια αίσθηση ότι θα μπορούσε να το κάνει ο οποιοσδήποτε. Σαν όλα να είναι πιο απλά.

Ένας "κακός" οδηγός για την Βενετία

Είναι μια πόλη μοναδική. Δεν ξέρω αν είναι η μόνη πόλη κτισμένη πάνω στην θάλασσα, καθώς μπορεί να υπάρχουν κι άλλες. Είναι σίγουρα όμως η μόνη που αποτέλεσε σημαντικό κέντρο μίας αυτοκρατορίας και είναι "πλωτή".

Η μοναδικότητα λοιπόν είναι δεδομένη. Κάτι που όλοι γνωρίζουν και αναγνωρίζουν. Αυτό που μάλλον θα φέρει πολλές διαφωνίες είναι η άποψή μου περί της ομορφιάς της. Δεν μου άρεσε η Βενετία. 'Η για να γίνω πιο συγκεκριμένος, μου άρεσε μόνο για μία μέρα. Μετά την πρώτη εντύπωση αρχίζει η κατάθλιψη από την παρακμή που είναι διάχυτη παντού. Εκτός της Piazza San Marco, του Palazzo Ducale (Παλάτι των Δόγηδων), την γέφυρα του Rialto και μερικές εκκλησίες, σε όλα τα υπόλοιπα ταιριάζει μία λέξη: εγκατάληψη. Η εικόνα που είχα είναι μια πόλη που κανένας δεν θέλει να ζει εκεί.

Απ'όσο λέγεται, και μάλλον είναι αληθές, είναι μια πόλη που είτε την λατρεύεις, είτε την μισείς. Δεν την "μισώ", αλλά σε καμία περίπτωση δεν μου λείπει. Αν κάποιος έχει την απορία για το αν τα νερά μύριζαν άσχημα όταν πήγα, θα πω ότι από μυρωδιές ήταν όλα μια χαρά.

Κι αν υπάρχει η απορία: "Καλά δεν σου άρεσε τίποτα;"
Η απάντηση είναι ότι μου άρεσαν πολλά.

Μου άρεσε η ξεχωριστή ιταλική αρχιτεκτονική που είναι παρούσα παντού. Μου άρεσε η μοναδική εικόνα να βλέπεις τόσο κόσμο να μετακινείται μέσα στα κανάλια. Οι γόνδολες.
Αν κάτι λάτρεψα από την Βενετία, είναι ο καφές που ήπιαμε στην Piazza San Marco. Και δεν έχει να κάνει με γεύση. Ήταν απλά ένας καλός καφές. Αλλά... το περιβάλλον ήταν εκπληκτικής αρχιτεκτονικής και διακόσμησης. Κυρίως, όμως, ήταν ένα κουαρτέτο που έπαιζε κλασσική μουσική. Η ποιότητα τους θα ταίριαζε ακόμα και στο μέγαρο. Και έπαιζαν για εμάς (ήμασταν οι μόνοι πελάτες). Όταν στην αρχή είδα την τιμή του καφέ, πίστεψα ότι θα είναι ο ακριβότερος καφές που έχω πιει. Όταν έφυγα, ένιωθα ότι είχα πληρώσει το φθηνότερο εισιτήριο για συναυλία κλασσικής μουσικής.



Αυτό που θα πρότεινα είναι να επισκεφθεί κανείς την Βενετία ως ενδιάμεσο σταθμό. Οι περισσότεροι όταν πηγαίνουν ταξίδι στην Ευρώπη, πηγαίνουν Πάτρα-Ανκόνα και συνεχίζουν προς Βορρά. Εγώ προτείνω Πάτρα-Βενετία. Οι λόγοι είναι δύο:
Πρώτον, η Βενετία είναι ενδιαφέρουσα (τουλάχιστον). Μπορεί κανείς να φτάσει το πρωί (περίπου 8:00) και να μείνει πέντε-έξι ώρες. Αρκεί για μια ωραία δόση από την μοναδική αυτή πόλη, Επίσης δεν θα προλάβετε να εξερευνήσετε και πέρα των περιποιημένων σημείων, οπότε όλα θα είναι όμορφα.
Δεύτερον, πιστεύω ότι είναι πιο βολικό το ταξίδι. Για Πάτρα-Ανκόνα τα πλοία φεύγουν μεσημέρι προς απόγευμα και φτάνουν επίσης μεσημέρι. Χάνετε στην ουσία μιάμισι με δύο μέρες. Πάτρα-Βενετία είναι 36 ώρες. Θα φύγετε αργά το βράδυ της μίας μέρας (περίπου 11:00), θα κάνετε δύο διανυκτερεύσεις μέσα στο πλοίο, περνώντας και μία ήρεμη μέρα εντός, και θα φτάσετε κατά τις 8:00 στην Βενετία, έτοιμοι για να ξεκινήσετε ότι θέλετε.
Φυσικά ο καθένας κάνει το δικό του πρόγραμμα και βλέπει τι τον βολεύει.

Μια βραδυά στο Σαλτσμπουργκ

Το Σάλτσμπουργκ είναι μια υπέροχη πόλη στην Βορειοδυτική Αυστρία, στα σύνορα με την Γερμανία (Βαυαρία). Όπως κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει διατηρήσει και προβάλει το ποτάμι της, τον Σάλζακ, και έχει διατηρήσει την κλασσική αρχιτεκτονική της, σε στυλ μπαρόκ. Επιπλέον έχει το προνόμοιο να βρίσκεται στους πρόποδες των Άλπεων.
Ακολουθεί πανοραμική φωτογραφία από το κάστρο Hohensalzurg:

Η πόλη συνδυάζει τα υπέροχα τοπία πόλης με την φύση, όπως μπορείτε να δείτε παρακάτω:

Πέρασα τρεις υπέροχες μέρες σε αυτή την πόλη που πολύ θα ήθελα να ξαναεπισκεφτώ.
Περπατώντας στην πόλη του Μότσαρτ μόλις το φως του ήλιου άρχισε να χαμηλώνει βρέθηκα μέσα σε κεντρικό, πολυσύχναστο και εμπορικό δρόμο απέναντι από το καμπαναριό που αποτέλεσε το θέμα της φωτογραφίας και αυτού του post. Είναι αξιοσημείωτο ότι αυτή η οδός, παρά τις αυξημένες εμπορικές χρήσεις, διατηρεί τον χαρακτήρα του Salzburg αναλοίωτο.

Μια "φτηνή" φωτογραφία

Η παραπάνω φωτογραφία είναι προϊόν μίας Nikon Coolpix 200 ανάλυσης 1.3ΜΡ. Είναι μια μηχανή που είχα πάρει για λίγο παραπάνω από 100 Ευρώ το 2004.
Είμαι σίγουρος ότι η Nikon δεν θα είναι πλέον υπερήφανη ούτε για τον αισθητήρα, ούτε για τον φακό.
Όμως κατά την επίσκεψή μου στις Ολυμπιακές εγκαταστάσεις, στους αγώνες του 2004 με την μικρή μηχανή που χωρούσε στην "μπανάνα" μου πήρα αυτή την φωτογραφία, που στα δικά μου μάτια είναι ιδιαίτερα επιτυχημένη.
Δεν χρειάστηκα ούτε την Canon EOS 3 ή 300D, ούτε κάποιον από τους, σχετικά, ακριβούς φακούς μου.
Χρειάστηκαν τα πιο βασικά συστατικά για μία αισθητικά πετυχημένη φωτογραφία:
Ποιοτικό φως (αργά το απόγευμα προς βράδυ), ενδιαφέρον θέμα (έργο Calatrava, που παρά τις ενστάσεις για το στάδιο, έχει να παρουσιάσει πρωτοποριακό έργο στην αρχιτεκτονική), αξιοποίηση της γεωμετρίας στην σύνθεση (συγκλίνουσες καμπύλες, συμμετρία που προσφέρει η αντανάκλαση στο νερό).
Η έκθεση είναι αυτόματη (προφανώς τόσο φτηνή μηχανή δεν έχει manual ρυθμίσεις).
Κάθε φορά που βλέπω αυτή την φωτογραφία θυμάμαι πως για το ποιοτικό αποτέλεσμα, ο ακριβός εξοπλισμός είναι προεραιτικός.

Αγαπημένη φωτογραφία

From Europe

Η παραπάνω φωτογραφία βγήκε στην περιοχή της λίμνης της Λουκέρνης στην Ελβετία. Είναι σε μία απόσταση περίπου 10km από την πόλη της Λουκέρνης.
Η φωτογραφία φυσικών τοπίων είναι το αγαπημένο μου θέμα. Αυτή η εικόνα είναι ό,τι πιο αγνό έχω βρει μπροστά μου.
Δεν χρειάστηκε ιδιαίτερη ικανότητα για να τραβήξω το θέμα, καθώς το τοπίο ήταν μαγευτικό από μόνο του. Οι μέσοι τόνοι κυριαρχούν και η μέτρηση της μηχανής είναι επαρκής για τον ορισμό της έκθεσης.
Χρησιμοποίησα μία Canon EOS 300D με φακό Canon EF 28-135mm IS με στοιχεία έκθεσης 1/250s - f/11 - σε ISO 200 στα 56mm (ισοδύναμο 35mm: 90mm).

Χωρίς καμία υπερβολή, στην περιοχή της Λουκέρνης υπάρχουν άπειρα πανέμορφα φυσικά σκηνικά.